Επιπλέον, υπάρχει μια μικρή σύγχυση σχετικά με την ονομασία και συνεπώς με την ταυτοποίηση του ξύλινου ναυαγίου. 
Είναι ευρέως γνωστό στην καταδυτική κοινότητα με το όνομα "Καλυψώ", πρώην Πολυδεύκης. Λέγεται ότι ήταν ένα πανέμορφο σκαρί, κατασκευασμένο με τα καλύτερα υλικά και με πολύ μεράκι, στο φημισμένο ναυπηγείο παραδοσιακών σκαφών του Εμμ. Ψαρρού (http://www.psarrosyard.gr/) στο Πέραμα. Ότι είχε αδελφό πλοίο με την ονομασία "Κάστωρ". Και ότι είχε πραγματοποιήσει πολλά ταξίδια και είχε φιλοξενήσει πολλές δεξιώσεις. Μέχρι που εγκαταλείφτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο αγκυροβόλιο και τελικά, λόγω της ελλιπούς συντήρησης, βυθίστηκε το 2006. 

Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε αν οι πληροφορίες αυτές είναι απόλυτα ακριβείς. Σε έρευνα που ακολούθησε δεν βρέθηκαν έγκυρες πληροφορίες όσον αφορά την ονομασία, τη ναυπήγηση, την ιδιοκτησία, τη χρήση και τα πραγματικά αίτια βύθισης. Μόνο μία μαρτυρία υπάρχει που υποστηρίζει τα παραπάνω, αλλά δεν ξέρουμε που βασίζεται και αν είναι αληθής. Δεν είναι επίσης γνωστό σε ποιό νηολόγιο άνηκε και αν υπάρχουν φωτογραφίες του σκάφους πριν τη βύθιση του. Ούτε αναφέρεται σε κάποιο σχετικό ναυτικό αρχείο, λίστα ή άρθρο όπως αυτό της Ελευθεροτυπίας με τίτλο "Τότε που σκαρώνανε ταξίδια μακρινά".
Ένα μέλος του Ναυτικού Αθλητικού Ομίλου (Ν.Α.Ο.Α.Π.Φ.) που δραστηριοποιείται στην περιοχή ανέφερε ότι το σκαρί ήταν πράγματι αγκυροβολημένο για μεγάλο χρονικό διάστημα σε εκείνο το σημείο, μέχρι που ένα πρωινό όλοι αντιλήφθηκαν ότι είχε βυθιστεί. Και προκύπτει το εξής ερώτημα: Πως και γιατί να αφήσει o ιδιοκτήτης ένα τέτοιο πολύτιμο σκαρί, κατασκευασμένο με έντεχνο, ελληνικό παραδοσιακό τρόπο, να ρημάξει δεμένο; 
Επιπλέον, το όνομα του σκαριού δεν το γνώριζε γιατί δεν το είχε προσέξει. Όταν του είπα ότι έχει επικρατήσει να ονομάζεται "Καλυψώ" και αν γνώριζε κάτι γι' αυτό, απάντησε ότι οι δύτες που το επισκέπτονταν μάλλον το ονόμασαν έτσι λόγο του ξενοδοχείου Καλυψώ που βρίσκεται εκεί, σε κοντινή απόσταση.
Συν τοις άλλοις, το ναυάγιο επισκέπτονται και ορισμένα καταδυτικά και το αποκαλούν για άγνωστο πάλι λόγο "το καΐκι του Σίμου". 

Συμπέρασμα:

Όσον αφορά τον τύπο του σκάφους, το συγκεκριμένο ναυάγιο είναι βάση ενδείξεων και μετρήσεων, σκαρί τύπου πέραμα, το οποίο μετασκευάστηκε σε σκάφος αναψυχής.

Πέραμα

Το πέραμα αποτελεί την πιο ιδιότυπη κατηγορία σκαφών της ελληνικής παραδοσιακής ναυπηγικής. Η γάστρα του παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με το τσερνίκι, πλην όμως το πέραμα ήταν μεγαλύτερο. Μαρτυρίες παλαιών καραβομαραγκών που αναφέρουν συγγένεια του περάματος με τα τρεχαντήρια, πηγάζουν από τις ίδιες σχεδόν αναλογίες του συνολικού πλάτους ως προς το συνολικό μήκος, καθώς και από το σχήμα του κεντρικού νομέα που ήταν ίδιος με αυτόν του τρεχαντηριού.

Το πέραμα είναι ένα γνήσιο ελληνικό σκαρί, κατάλληλο για τη θάλασσα του Αιγαίου. Τα πρώτα περάματα ξεκίνησαν να κατασκευάζονται στη Σύρο και τα χρησιμοποιούσαν ως εμπορικά και για κάθε είδους μεταφορές. Η Σύρος θεωρείται ακόμη η πρώτη και παραμένει ιστορικά η κατεξοχήν εξειδικευμένη στην κατασκευή περαμάτων. Τα περάματα είναι διάσημα παγκοσμίως και για τους λάτρεις των παραδοσιακών σκαφών είναι τα καλύτερα διότι έχουν χώρους, κρατάνε καλά πανιά και ταξιδεύουν σε όλες μα όλες τις θάλασσες.

 

Τα χαρακτηριστικά του περάματος είναι η μορφή της πλώρης και της πρύμνης του. Το ποδόσταμα της πρύμνης του ήταν ευθύ, με ελαφρά κλίση προς τα πίσω. Το ποδόσταμα της πλώρης του ήταν και αυτό ευθύ ή με πολύ ελαφρά κυρτότητα και με μεγαλύτερη κλίση προς τα εμπρός, απ’ ότι αυτό της πρύμνης. Στην πρύμνη, το παραπέτο σταματούσε μ’ ένα καμπυλωμένο κόψιμο πριν το ποδόσταμα και μια ξύλινη κόκκινη επιφάνεια έδενε τις απολήξεις των δύο παραπέτων, από τις δύο μεριές του σκάφους και το κατάστρωμα, με το επάνω μέρος του ποδοστάματος. Αυτό που χαρακτήριζε το πέραμα ήταν ένας μικρός καθρέφτης (τάκος), συνήθως διακοσμημένος με ανάγλυφα γεωμετρικά σχήματα, τοποθετημένος εγκάρσια στο επάνω μέρος του πλωριού ποδοστάματος, στο οποίο στερεώνονταν τα δύο μπροστινά άκρα της κουπαστής του. Μπροστά από τον καθρέφτη υπήρχε μια τρισδιάστατη ξύλινη επιφάνεια, όπου έδενε την απόληξη του καταστρώματος με το επάνω άκρο του ποδοστάματος. Οι επάνω απολήξεις των ποδοσταμάτων της πλώρης και της πρύμνης, μαζί με τις ξύλινες επιφάνειες που έδεναν την κατασκευή σ’ αυτές τις περιοχές, λέγονταν "κάτσουλες".

 

Το πέραμα και το τρεχαντήρι έχουν τις ίδιες αναλογίες, δηλαδή το μέγιστο πλάτος είναι λίγο μικρότερο από το μισό του μήκους της καρίνας και το ύψος της μέσης είναι περίπου το μισό του μέγιστου πλάτους. Γενικά όμως, υπήρχε μια ποικιλία στις αναλογίες των βασικών διαστάσεων. Έτσι υπήρχαν περάματα που χτίζονταν στενότερα και ήταν πιο γρήγορα και περάματα που χτίζονταν πλατύτερα ώστε να επιτυγχάνουν μεγαλύτερη χωρητικότητα. Το πέραμα ήταν εμπορικό σκάφος, επίσης είχε χρησιμοποιηθεί ως πειρατικό για μεταφορά επιβατών, ενώ σπανίως χρησιμοποιούνταν για αλιεία. Στις μέρες μας όσα περάματα υπάρχουν και έχουν αναπαλαιωθεί χρησιμοποιούνται ως σκάφη αναψυχής. 

Τα σκάφη αυτά ήταν συνήθως δίστηλα με ιστιοφορία παρόμοια μ’ εκείνη των τρεχαντηριών. Στα μέσα του 19ου αιώνα, η ιστιοφορία τους συνήθως ήταν τύπου μπρατσέρας ή μπομπάρδας. Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε ιστιοφορία τύπου ραντοψάθι, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα, ο κυρίαρχος τύπος ιστιοφορίας ήταν τύπου λόβερ. Συγγενές σκάφος με το πέραμα ήταν το τσερνίκι, υπήρχε όμως και ενδιάμεσος τύπος των δύο αυτών σκαφών, το τσερνικοπέραμα. Επίσης έφερε δύο μεγάλα λατίνια, δύο φλόκους και 6-8 σέλματα για τους κωπηλάτες.

Πληροφοριακά, oι ονομασίες "Κάστωρ" (Νο 20) και "Πολυδεύκης" (Νο 21) πρωτοαναφέρονται σε μία λίστα με σκάφη που κατασκευάστηκαν στον Πόρο το 1838 και το 1837 αντίστοιχα. Τα συγκεκριμένα ονόματα έχουν δοθεί σε σκάφη πάμπολλες φορές μιας και σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης (οι Διόσκουροι) ήταν προστάτες των καραβιών και των ναυτικών.

Σχετικά:

Τέλος, θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς, γιατί να ασχοληθεί κάποιος με ένα σχετικά μικρό και ασήμαντο ναυάγιο;